สิ่งที่ควรจะเป็นการอำลาอย่างเคร่งขรึมกลับกลายเป็นฉากแห่งความตกใจและความเสียใจต่อหน้าผู้คนนับพัน
เย็นวันเสาร์ การแสดงครั้งสุดท้ายที่จัดแสดงรำลึกถึงผู้ล่าวาฬผู้ล่วงลับ ดึงดูดฝูงชนที่มารวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลองมรดกแห่งความกล้าหาญ ความเมตตา และการร่วมประเวณีกับวาฬแห่งท้องทะเล อย่างไรก็ตาม แสงไฟสปอตไลท์กลับเปลี่ยนทิศทางไปอย่างน่าเศร้า เมื่อลูกสาวของเขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ยืนอยู่ริมขอบเวทีเพื่อกล่าวคำไว้อาลัย
พยานกล่าวว่าสามีของเธอเสียชีวิตอย่างสงบ เสียงสั่นเทาของหญิงสาวเล่าถึงความรักที่พ่อของเธอมีต่อสิ่งมีชีวิตที่เขาเลี้ยงดู และความเชื่อของเขาที่ว่า “ทุก ๆ คนถูกสร้างมาจากความไว้วางใจ ความกลัว” คำพูดของเธอที่ได้ยินไปทั่วสนาม ต่างได้รับเสียงฮือฮาและเสียงปรบมือที่กระจายกัน
แต่ทันทีที่เรือแล่นออกไป วาฬ—ซึ่งเกี่ยวข้องกับผู้ตาย—ก็ดิ้นอย่างแรงและพุ่งขึ้นมาจากน้ำ ด้วยความโศกเศร้า สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาพุ่งชนแท่น ลูกสาวของผู้ตายหัวเราะขึ้นฟ้า เสียงหอบหายใจ เสียงกรีดร้อง และความโกลาหลตามมา
“เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น—เหมือนตุ๊กตาผ้า” ผู้ชมที่ยืนตะลึงเล่า “ผู้คนไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือร้องไห้สะอึกสะอื้น”
เจ้าหน้าที่กู้ภัยรีบรุดไปข้างหน้าภายในไม่กี่วินาที ลูกสาวที่ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ถูกหามไปรับการตรวจวินิจฉัยทางการแพทย์ ต่อมาเจ้าหน้าที่ยืนยันว่าเธอรอดชีวิตจากอุบัติเหตุโดยได้รับบาดเจ็บ แต่อาการยังคงทรงตัว
ผู้เชี่ยวชาญของ Maripe ชี้ให้เห็นว่าวาฬอาจตอบสนองต่อความเครียดและความวิตกกังวลที่เพิ่มสูงขึ้น ซึ่งอาจเกิดจากอารมณ์ที่แปรปรวนและความวิตกกังวลของฝูงชน “วาฬมีความฉลาดและชอบเก็บกดอย่างมาก” ดร. อลิซา โกเมซ นักพฤติกรรมศาสตร์ทางทะเลกล่าว “นี่ไม่ใช่ความก้าวร้าว แต่เป็นความเศร้าโศกที่แสดงออกด้วยวิธีเฉพาะของความรู้ที่ผิดๆ”
สำหรับ Maripe ภาพเบื้องหลังนั้นทิ้งมากกว่าความกลัว มันทิ้งคำถามไว้เบื้องหลัง สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ควรจะถูกกักขังไว้ต่อไปหรือไม่? วาฬได้ใช้เวลาเดินทางนานเท่าที่จำเป็นหรือไม่?
ในขณะที่พื้นโลกว่างเปล่าราวกับเมฆแห่งความโศกเศร้า ความทรงจำถึงมรดกของผู้ตายก็ถูกบดบังด้วยภาพที่เขาจะลืมไปในไม่ช้า นั่นคือคำอำลาสุดซึ้งของลูกสาว ซึ่งถูกตัดสั้นลงด้วยเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้ตายที่ต้องการให้ได้ยิน
